دستهایش را به نشانه اجازه بالا برد و گفت : آقا اجازه ! مگر شما نمی گویید مدرسه خانه دوم شماست ؟ گفتم : بله ! گفته ام . گفت : پس شما پدر دوم ما هستید . کمی تامل کردم و گفتم : خوب درست می گویی . حالا؟! گفت : من تو خونه بابام بهم نمی زنه ! با محبت با من حرف می زنه . شما برای چی    می خواید به پسرتون بزنید . خجالت کشیدم . دستی بر سرش کشیدم و گفتم برو . از اون موقع به بعد فهمیدم باید واقعا دانش آموزانم را فرزندان خود بدانم و بیشتر احساس مسئولیت کردم .