حیات ملت به این است كه آن ملت شخصیتى را در خودش احساس كند. اى بسا ملتهاى عالِم كه شخصیت ندارند، واى بسا ملتهاى جاهل كه شخصیت خودشان را حفظ كرده‏اند. اگر الجزایریها بعد از صد و پنجاه سال مبارزه توانستند استعمار فرانسه را به زانو درآورند و به استقلال برسند، براى این بود كه در آنها یك حماسه و یك احساس منش وجود داشت. اگر در آن طرف مشرق زمین، ملت دیگرى دارد با قویترین و ثروتمندترین ملتهاى جهان مبارزه مى‏كند، چرا مبارزه مى‏كند؟ آیا عدد یا ثروتش با آنها مبارزه مى‏كند؟ ابداً؛ احساس شخصیت و منش آن ملت مبارزه مى‏كند، مى‏گوید: من تو را به آقایى قبول ندارم، من یا باید زنده باشم روى پاى خودم باشم و كسى بر من حكومت نكند و یا باید نباشم.