یکی از دانش آموزان پرسید :« آقا اجازه ! پس چگونه غذا و اکسیژن از طریق خون به قسمت های پایین پا می رسد ؟!» من که در آن لحظه عملکرد سرخرگ در این زمینه را فراموش کرده بودم ، کمی مکث کردم . به دانش آموزان گفتم :« عجب سوال خوبی ! کسی جواب آن را می داند ؟ اگر کسی جواب دهد به او جایزه خوبی می دهم .» در ضمن این سخنان دنبال جوابی برای سوال می گشتم . کسی جوابی نداد . مانده بودم چه کنم ؟! ناگهان چیزی در ذهنم آمد . گفتم :« دانش آموزان عزیز ! کسی تا حالا بانک ملی شهر جدید رفته و هنگام ورود و خروج به نحوه باز و بسته شده درب آن توجه کرده است ؟! » یکی از دانش آموزان گفت :« بله آقا ! هنگام ورود در به سمت داخل باز می شود و هنگام خروج به سمت بیرون باز می شود» گفتم : « احسنت ! دریچه لانه کبوتری هم همین کار را می کند . هنگام برگشتن خون co2 دار به سمت قلب به سمت بالا باز می شود و هنگام رفتن خون  o2 دار به سمت پا به طرف پایین باز می شود » یکی از دانش آموزان احساساتی شد و گفت :« به به ! چه مثال جالب و به موقعی ! آقا شما خیلی خوب به ما درس می دهید »

    گر چه جواب من دانش آموزان را قانع کرد و موقتا بخاطر این جواب نفس راحتی کشیدم ، اما بخاطر این جواب آبکی  وجدان درد گرفتم . بعد از زنگ خوردن و خروج از کلاس ، ناگهان به یاد عملکرد سرخرگ در این زمینه افتادم ، سریعا به کلاس باز گشتم و با کمی عصبانیت به بچه ها گفتم : « بچه ها ! به همه شما یک نمره منفی می دهم تا دفعه دیگر سر کلاس حواستان جمع باشد و هر چه گفتند سریع قبول نکنید و روی آن کمی فکر کنید. »  یکی از بچه ها گفت :« چرا آقا!؟ مگه ما چی کار کردیم ؟!!!» گفتم :« دانش آموزان عزیزم بچه های گل من ! مگر من نگفتم دریچه لانه کبوتری یکطرفه عمل می کند ؟ مگر قبلا نگفته ام ، سرخرگ خون o2 دار را به تمام اندام ها می برد ؟ درب بانک ملی یعنی چه ؟! به به چه مثال خوبی یعنی چه ؟! من می خواستم ببینم حواس شما چقدر جمع هست ؛ می خواستم شما را امتحان کنم . » صحبت که به اینجا رسید ، بچه های معصوم گفتند : « آقا ببخشید . این دفعه نمره منفی ندهید ، دفعه دیگه قول می دهیم حواسمان را جمع کنیم » من هم گفتم :« باشه این مرتبه را می بخشم» در حالیکه بر لبانم خنده و در دلم غصه بود به سمت دفتر مدرسه رفتم .

 « خنده تلخ من از گریه غم انگیز تر است                          کارم از گریه گذشته است بدان می خندم »

با خودم گفتم : خدایا جرات (نمی دانم گفتن یا ( فراموش کرده ام را در چنین مواقعی به من عنایت کن .